امروزه تأمین مالی خرد به عنوان رهیافت کارآمد، نقش مهمی را در حمایت از واحدهای کوچک و ایجاد فرصت های شغلی ایفا نموده و زمینه ساز پس انداز و توسعه به شمار می رود. شواهد حاکی از آن است که صندوق های تأمین مالی خرد، با وجود دستاوردهایی که در زمینه ارائه بهتر خدمات اعتباری برای تقویت اشتغال روستائیان داشته‏اند، با چالش هایی نیز مواجه هستند. در همین راستا، این مطالعه با هدف شناسایی و تحلیل چالش های مربوط به صندوق های تأمین مالی خرد روستایی در شهرستان قلعه گنج انجام شد. جامعه آماری این تحقیق 21 هزار نفر روستایی عضو در صندوق های تأمین مالی خرد راه‏اندازی‏شده در شهرستان قلعه گنج و ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه بود. برای تجزیه و تحلیل و توصیف داده ها علاوه بر آماره های پراکندگی و مرکزیت، از ضریب تغییرات و تحلیل عاملی اکتشافی استفاده شد. یافته های این مطالعه نشان داد که به ترتیب چالش های ادراک پایین نسبت به قابلیت‏های اشتغال‏زایی و استعدادهای کارآفرینانه، توان مالی پایین خانوارها و شرایط نامطلوب وام ها، فقدان مهارت و فناوری مناسب و در نهایت، فقدان بهره مندی از زیرساخت ها و عوامل تولید مناسب، از مهمترین موانع اثربخشی صندوق‏های مربوطه در توسعه کسب‏وکار به شمار می‏روند. نتایج این مطالعه، به‏خصوص با توجه به فقدان ادبیات تجربی کافی و مناسب در داخل کشور، می‏تواند نقش عمده‏ای در ارائه بینش صحیح به دست‏اندرکاران صندوق‏های تأمین مالی خرد ارائه دهد.

توسعه، اقدامی است که عملکرد کارکنان را از طریق افزایش دانش یا مهارت و با تغییر نگرش آنها، بهبود می بخشد. در این راستا پژوهش حاضر با استفاده از رویکرد پژوهش کیفی، به مطالعه عوامل مؤثر بر توسعه استعدادهای نیروی انسانی در شرکت ملی گاز ایران و ارائه سازوکارهایی برای توسعه آنها پرداخته است. به همین منظور با 10 نفر از مدیران، معاونان و استعداهای نیروی انسانی شرکت ملی گاز ایران و 6 نفر از اعضای هیئت علمی دانشگاه، مصاحبه های عمیق به عمل آمد. برای تحلیل داده های حاصل از مصاحبه ها، از تحلیل تفسیری استفاده شد. روایی یافته های پژوهش از طریق بررسی توسط اعضا (مصاحبه شوندگان) تأیید گردید و برای محاسبه قابلیت اطمینان یا سازگاری کدگذاری های انجام شده، از روش پایایی بازآزمون استفاده شد. نتایج حاصل از تحلیل مصاحبه ها نشان داد که پیش بایست های توسعه استعدادهای نیروی انسانی در شرکت ملی گاز ایران در دو سطح توسعه عوامل ساختاری و فرایندی سازمان و توسعه عوامل شغلی می باشند. منظوز از پیش بایست های توسعه استعدادها یعنی سازمان باید روی چه عواملی تمرکز کند تا زیرساخت های توسعه استعدادهای انسانی فراهم شود. عوامل ساختاری و فرایندی مربوط به پیش بایست های توسعه استعدادهای نیروی انسانی عبارتند از: مدیریت کارراهه شغلی، حمایت مدیران عالی، توجه به مدیریت عملکرد، جو سازمانی، سازمان یادگیرنده، فرهنگ سازمانی، چشم انداز سازمان، عدالت سازمانی، فراهم نمودن فرصت رشد و شکوفایی، فراهم کردن زمینه های ارتباطات اثربخش و پویایی سازمان. عوامل شغلی حمایت کننده توسعه استعدادها عبارتند از: انعطاف پذیری زمان کاری، استقلال شغلی، تناسب شغل و شاغل، چالشی بودن شغل، امنیت شغلی، پویایی شغل، جایگاه سازمانی شغل و توازن کار و زندگی. همچنین نتایج پژوهش مشخص کرد که برای توسعه استعدادهای نیروی انسانی در شرکت ملی گاز ایران باید از سازوکارهایی چون جانشین پروری، تکنیک های ایجاد انگیزه، کار تیمی، آموزش، مربیگری، سمینارهای تخصصی، خودتوسعه ای، تسهیم دانش، یادگیری عملی و شبکه سازی استفاده کرد.

با توجه به پیشینه تحقیق، دو عامل موثر بر فرایند تشخیص فرصت یعنی دانش پیشین کارآفرین و ویژگی های شناختی شناسایی شدند. سپس برای بررسی تاثیر دانش پیشین بر تشخیص فرصت همراه با نقش میانجی گری ویژگی های شناختی در قالب دو مفهوم هوشیاری کارآفرینانه و یادگیری کارآفرینانه مدل مفهومی تحقیق تدوین و فرضیه های هفت گانه تعیین شدند. در این مطالعه که از نوع توصیفی- همبستگی است، نمونه گیری به صورت تصادفی ساده انجام گرفته است و حجم نمونه بر اساس فرمول کوکران تعیین شد، که سرانجام 67 نفر مطالعه شدند. گردآوری داده های کمی پژوهش نیز از طریق توزیع پرسشنامه در میان کارآفرینان صنعت نانوتکنولوژی استان تهران صورت گرفت. برای تجزیه و تحلیل داده ها و بررسی فرضیه ها از روش مدل سازی معادلات ساختاری به روش حداقل مربعات جزئی استفاده شد که به این منظور نرم افزار آماری Smart PLS به کار گرفته شد. در نهایت، یافته ها نشان از تایید تمام فرضیه های پژوهش داشت، به طوری که تاثیر مثبت دانش پیشین بر تشخیص فرصت، هوشیاری کارآفرینانه و یادگیری کارآفرینانه تایید شده است و همچنین تاثیر مثبت هوشیاری کارآفرینانه و یادگیری کارآفرینانه بر تشخیص فرصت نیز تایید شدند. در ضمن، نقش میانجی هوشیاری و یادگیری کارآفرینانه در رابطه دانش پیشین و تشخیص فرصت تایید شد.

در طرح مکان یابی برای تجدید اسکان رانده شدگان به دلیل ایجاد سد کارون 3، نوعی برنامه ریزی مشارکتی به کار گرفته شد، و مرحله نخست از فرآیند کلی طرح نیز انجام پذیرفت، اما ادامه نیافت. این مقاله ضمن مستندسازی تجربه مشارکت، با دو پرسش دیگر نیز رو به روست، یکی جایگاه مشارکت در فرآیند برنامه ریزی برای تجدید اسکان، و دیگر نقش احتمالی آن در ادامه نیافتن طرح. در پاسخ به پرسش های مقاله: اولا، در طرح تجدید اسکان، دیدگاه نوین - و بی سابقه در ایران - «فقیر شدگی» مطرح گردید، که به شکل بومی شده آن با عنوان «تجدید اسکان و اشتغال» به کار گرفته شد. در ابتدا لازم بود که امکان کارایی این دیدگاه در محل گمانه زنی شود. فهم نویی - شاید برای اولین بار - از مشارکت به دست آمد، بدین گونه که، کار مشارکتی انجام شده، یک گام ویژه در فرآیند برنامه ریزی، برای گمانه زنی آن است که: آیا دیدگاه انتخاب شده برای برنامه ریزی (در این طرح: دیدگاه «فقیر شدگی»)، در منطقه هدف، یک گزینه درست و تحقق پذیر می باشد، یا خیر. ثانیا، مشارکت عمومی، دخالت مستقیم شهروندان در فرآیند تدوین برنامه های توسعه - در سطح تاثیرگذار بر زندگی آنان است. کارایی مشارکت به دو جنبه، روش ها و فنون به کار گرفته شده برای هدف معین، و شرایط سیاسی نقش داشتن مردم در نظام برنامه ریزی و تصمیم سازی بستگی دارد. ضرورت مشارکت در طرح تجدید اسکان، همانا درک پیچیدگی ها در تدوین راهبردهای همزیستی تیره ها با یکدیگر در یک قلمروی جدید بود. مشارکت با هدف آگاهی دادن به، و گرفتن از مردم، در زمینه های تعیین شیوه های اسکان مورد قبول مردم، یافتن مکان برای تجدید اسکان، شرایط مطلوب همجواری، و یافتن زمینه های اشتغال رانده شدگان در محل، انجام پذیرفت. مشارکت جویان از دو گروه تشکیل شده بودند: در گروه بهره وران، ارتباط ها با روش های نشست های عمومی، جلسات رسمی، ذهن کاوی، گفتگو، مصاحبه با مسوولین، مطلعین و دست اندرکاران صورت گرفت؛ در گروه رانده شدگان، برنامه مشارکت مردمی در سه مرحله، و هر مرحله با هدف های مشخص، روش ها و فنون پاسخگو، به صورت پرسشنامه اول و دوم، و اظهارنامه، انجام گرفت و جمع بندی نهایی آن زمینه ساز تشکیل دو پیش - برنامه برای تجدید اسکان و تجدید اشتغال گردید، که - اگر طرح ادامه می یافت - این پیش برنامه ها، شرح خدمات درون زا برای مرحله اجرایی می شدند. جمع بندی مشارکت در مورد تجدید اسکان، نخست، به دسته بندی گروه های هم زیست و شیوه و مکان پیشنهادی جابه جایی هر گروه، دوم، به برنامه فضایی تجدید اسکان، و سوم، به شیوه های تجدید اسکان و برنامه فضایی پیشنهادی برای هر شیوه، و در مورد تجدید اشتغال، به شناسایی زمینه های بومی جدید و سنتی اشتغال زایی رانده شدگان انجامید. ثالثا، مشارکت مردم هنگامی به طور کامل برقرار می گردد و به اجرا در می آید که اراده ای از «بالا» برای انجام امور از «پایین» وجود داشته باشد و نهادینه شود. در نبود چنین نهاد قانونی، نمی توان انتظار کارایی حداکثری از مشارکتی را داشت که تنها به ابتکار اتفاقی برنامه ریزان در مدار فرآیند تولید برنامه قرار می گیرد، و یارای رویارویی با موانع سیاسی - اجتماعی شناخته شده مشارکت را ندارد.